İnsanca Şiiri - İlyas Gültekin

Güçlü olmak yetmiyor bazen...
Mutlulukta da gözüm çok yok zaten...
Biraz huzur olsun hayatımda...
Bide altında acı saklamayan gülücükler...
İnsanlıktanda bi beklentim yok artık...
Umutlarımın kapsını kapattım..
Batırdım hayal gemisini gömüldü buz gibi sulara..
Bi yaşamalık nefesim kaldı oda ya bugünlük yada yarınlık kadar
Avazımda anlamını yitirmiş çığlıklarım naralar atıyor..
Sessizliğin ey koyu rengi var dilimin duvarlarında..
Ümitsizliğin mayası tutu bu sefer..
Kaybetmedim belki ama kazandığım birşeyde yok..
İntaharlara yakınlığı ile bilinen çarsiz hallerdeyim..
Araftayım kararların hükmü yok...
Ne aklım da çözümler dolaşıyor..
Ne de nasılsın diye soranların dilinde...
Biliyorum neyin var dese birisi...
Fikirlerini zehirlicek, gözünü yaşlara boğacak sızılarım var...
Küçük hayallerim bile sınıfta kalmışken, büyük hayallerimin temeli bile atılmadı..
Atmak içinde bir nedenim olmadı zaten..
Umursandığım kadar kurabildim düşlerimi...
Kendimi ne kadar önemli hisettiysem...
Okadar önem arz etti çabalarım...
Boşa kürek çektiğimi anladığım günden buyana...
Kanat çırpmayı bıraktım..
Meltemlere bıraktım kendimi nereye savurursaa..
Gök'çe bilmiyorum ama..
Yer yüzünde bildiğim çok dil var..
Hayince..
Vefasızca..
Kaleşçe...
Mecburi ve maruz kaldığım benzeri bi çok lisan..
İnsancayı öğrenemedim,
Ben insan görmediğim için insancayı öğrenemedim...
Gözlerim gök gürültülü sağanak gözyaşlı...
Köşelerimde alışageldiğim yanlızlığım...
Ve iki dal sigara ile sabahlıyorum gene...
Hoş gecesi de gündüzüde bir bugünlerde..
Yaşayacak hevesi olmayınca insanın..
Yaşanan hergün ızdıraba gebe oluyor...
Zamanında olmayan isteklerimin...
Zamansız gelişinide ben kabul etmedim..
Bitik bir kentin yıkık duvarıyımm...
Gideninde geleninde anlamı yok artık...