İnsana Sana Şiiri - Muzaffer Cura

duvarlarımı yıllar önce yıktım.
gemilerimi, sallarımı yaktım.
yollar bitti, umut yüklüyüm hep.
yeni yolculuklara çıktım.
hep haşarı çoluk çocuk/su gönlüm.
kapı pencere bilmem,başımın üstü hep açık.
yıldızlı gecelerle de
karanlıklarlada gönlüm barışık.

bulutun her çeşidi gördüm.
çisentide de ıslandım.
sağanaklarda saklanmadım.
gölgede kaldım,
soğuklarda üşüdüm.
güneşte yandım.
yaralarıma kül basmayı bildim.

ne çok ağaç gördüm, uzun, kısa
meyveli meyvesiz.
ne çok insan tanıdım.
nasıl yaşanır beşinci mevsimim sensiz.
gögüm açık yağmur yağsın diye.
kapılarım açık insan girsin diye.

pencereden esen rüzgar yıkıyor yüzümü.
anılara yasladım yüreğimi.
usumda ebem bağı mor salkımlı üzümü
dokunuyorum, dokunuluyorum.
bulaşıyor, kokuyorum.
bir yerimden koptum mu ilmik ilmik sökülüyorum.
acılarıda bilirim,açlığıda
en büyük açlığım insana, sana.