İnsana Edep Yaraşır Şiiri - Mustafa Bitigen

Bir çiçek misali toprakta biten,
Hasret olup, gönül gözünde tüten,
İsrafil’in suruysa şimdi öten,
Edeple solmayı bilmeli insan...

Geçmiş karanlık ve gelecek loşsa,
Kalbi yıkılıp gitmiş, kafası hoşsa,
Gövde iflas etmiş, ruh da boşsa,
Edeple dolmayı bilmeli insan...

İçinde kederin sen neşe ara,
Hep kara değil, belki de zarara,
Hakkında verilen zalim karara,
Edeple gülmeyi bilmeli insan...

Zifiri karanlık, dört bir bucağı,
Soğuğa yenilmiş kolları, kucağı,
Kış-kıyamette sönmüş bir ocağı,
Edeple yakmayı bilmeli insan...

İyiyi kötüden,kolaysa seçin,
‘Dost, zaten dost; sen düşmanla geçin! ’
Ekmeğini muhtaç birisi için,
Edeple bölmeyi bilmeli insan...

Kaderine düşen hüzünlerini,
Acı yudumladığı dünlerini,
İsyan etmeden kahır günlerini,
Edeple saymayı bilmeli insan...

İnsanın derdi türküdür, bitmez,
Bin günahı toplasan, bir sevap etmez,
Sadece edeple yaşamak yetmez,
Edeple ölmeyi de bilmeli insan...

2016, Mart