İnsana Çözmenin Çilesi Düşmüş

Kendi ölümünü tasavvur eden,
Daha kaç nefesi vardır bilmeden,
Ölüm idmanında savrulup giden
İnsana gülmenin çilesi düşmüş.

Bilinmeye varken her yaratılmış,
Baştan sona tam bir gize atılmış,
Nasıl, niçin, neden hep aratılmış,
İnsana bilmenin çilesi düşmüş.

Düşünce kuşatır, aydınlık sarar,
Maddeyle yetinmez, manayı arar.
Hep gerçek adına yorulur, yorar
İnsana arayış çilesi düşmüş.

Hayvanlar ve bitki gibi canlılar,
Kendi kendisine yeter, yaşarlar.
Bilgiye ulaşmak için koşarlar,
İnsana açlığın çilesi düşmüş.

Kâinat denen bu sistem çarkında,
Kendinin ne güneş ne ay farkında,
Varlıklar sırlı bir mektup, zarfında,
İnsana çözmenin çilesi düşmüş...