İnsana Benzeyenler Şiiri - Ahmet Topuklu

Bitmeyen rüyaların karanlığı
Gel de anlat hızla geçen sabahları
Cennetin anlamı bir kelam altı
Cehennem olmadan neye yarardı

Suyunu kaynattım, boşaltıp attım
Duygusuzları kenarda yaktım
Kendini yiyenlere torbayla kelime fırlattım
İşte hatam buydu kanımca

Sır gibi döner durur benim etrafımda
Sıcak olmaz bu sabahlar
Cehennemin ana karası yakında
Dolmayan dolap raflarında

Çiçek içmek etmedi katip
Günaha bitki girdi şayet
Düşlerde kara alevler
Yüzlerde binlerce rutubetler

Bakan bakana döner dünyada
Kim bilir belki yarın daha yakın
Yurttan çıkma kuşların çığlıkları
Bitmeyen sorunsuzların sorunları

Anlaşılmaz tek kelime bile
Aynaya bak yine kederle
Sıfatından olmaz çöp adam
Çıkmaz bu kir istediğin kadar yıka

Vur sen yine kalbini masaya
Olmuş bu masa bu kalbe maşa
Bir öğretmenin kırılmaz cetveli
Ellerimizi harap edip verdi

Can sever onlar en safı
Dilek taşı arar boyun kırarlar
Suyun üstü de isteyene yatak
Yüzmeyi bilmeyene koyu mavi boya

Olur söylenenler çoğuna kafes
Diyerek kandırma kendini
Süzer yüzler birinden diğerini
İnan insanlar yanaşmaz

Kullanıp köşeye atar hepsi kendini
Anlamaz atarken kendinin gittiğini
Çakılacak bu güzel toprak sedyesi
İnanmayanın son göz perdesi

Yakındır ceset dağları
Farkında değil çoğu varlığının
Yumaklanır durur ütü masasında
Malikane cesedi olur karşımızda

Tenezzü ediyorum bunca insana
Kullanıp birini diğerine kırdırana
Büyük çekmecesi mendil dolana
Kutusunda yaşlı mektuplar barındırana