İnsan Zaman Ve Mekan!

Avaremi sanırsın; şu âlemde kendini?
Kulluk için halk etmiş; Mevla insan ve canı!
Çağ dışımı(!) sanırsın? Haktan inen son dini!
Kim sana teshir eden; şu mükemmel mekânı?

Ömrün sanki ebedi(!) savurursun boş yere!
Onu gafla harcarsın; öleni göre göre.
Haykırdı binler nebi; gerçeği milyar kere!
Onlara sırt dönersin; dinlersin kör şeytanı!

Her gün binler cenaze; bu ilanı imzalar!
Gitmekten haber verir; şu pörsüyen azalar!
Ruhun ebed aşıkı; dilde yanlış nizalar!
Ölümsüzmü zannettin? Yaşlı, fani şu hanı.

Bir gülüşe vurulur; bir bakışa kanarsın!
Gül dalını bırakır; gevenlere konarsın!
Hurilerden vazgeçip, ölümlüye yanarsın!
Akil tercih edermi; Cennetlere zindanı?

Allah bizi halk etmiş; tazim için kendine!
Ayetiyle bildirmiş; gerçeği ins ve cin’e.
Buna rağmen lakaytsın; niyeki son hak dine?
Bil’ki! Dünya sadece; bir imtihan meydanı!

Sen zamana değilsin, hâkim sana şu zaman!
Bak aynaya neylemiş? simanı geçen zaman!
Zamanın tükenmeden; Rabbine getir iman!
Ecel başa gelende; baki kılsın bu canı!

İnsan için cennettir; baki âlem ve mekân!
Sarayının altından, baldan ırmaklar akan.
Hurilerle lebalep; yalnız beyine bakan!
Kaybedersin o mülkü; rehber yapsan hevanı!

09.09.2007.İzmir.