İnsan Yüzlü Tarantula Şiiri - Ebru Yeşilova

Zehri zerk eyledi insan yüzlü tarantula
Mağaranın kapısından içeri süzülüp de
Altın sandıkları, dolu hazineler hayalinde
Üstü toz kaplı sandıklar, içi küf kalpli cesetlerle
Bir mezardı aslında gözünü diktiği yer
Uzandı sekiz kolundan biriyle iskeletin boynundaki kolyeye
Bunların işi budur; ölü soymak için girerler
Kendi ayaklarıyla kendi
mezarlarından içeriye!

Tozlar, küfler, zehir damlamış örümcek ağları
Sonra altın ve zümrüt kolyeler eşliğinde
Nice tarantula gözleri yok oldu, nice kavimler...
Kim bilir kaç kavmin tapındığı tanrılar öldü!
Mazlumların sesini asla duymayan tanrılar...
Onlara sunaklarında sahte adaklar adayan,
Samimiyetsiz dualar okuyan insanlar...
Hepsi yok oldu bir kara delikte...
Ölümler bekleyen insan bir tek kendi ölümünden habersizdir!

Ne bir akrep ne örümcek ne yılana benzer insan yüzü
Ruhları için "insan" en doğru kelime
Şiirler de bazen kurban istiyor hani
Sunaklarda katlediliyor şeytanlar için melekler

Ve ağını kurdu salıncağında sallanıyor insan yüzlü tarantula
Beklesin şimdi "insan yüzüne" gelecek tokadı!
Sararken zehirli kollarıyla gaflette uyuyanları...
İlacına adres sorup da derde derman olmayanları!
Âhı bir yerde kesilir mazlumun,
Şâhı başlar!
O zehirli ağa takılan gafil kelebekler
Şahlanan bir adalette artık inleyecekler!