İnsan Yumurtası , Şiir Şiiri - Rafi Amor ...

Duygularına ayyaşlık saplıyorsa saplantı geceleri,
Düşüncelerine kök söktürüyorsa trajedi heceleri,
Ruhunu hırpalamaya başladıysa kalem darbeleri
Kalem beyaz bir kağıt vermeli artık emirleri,
Yavrusunu okşayan kirpi şefkati öldürüyorsa kirpileri
Gözyaşlarına, paslanmış yanaklarım demirlenmeli.

Son nefesini veriyorsan eğer balina kıskaçlarında,
Kurtul artık içindeki hüzün sarmaşıklarından,
Bir miyopluk bulduysan gözyaşlarında,
Sevinç’e bakmalısın gözlük camlarından,
Kendini sakla, mısralarımın kıvılcımlarında,
Kendini sakla, ruhuna saplanıp kir tutmuş tırnaklarından.

Hadi gel bul beni bataklaşmadan kuraklıkların,
Hadi gel bul beni, küçük bir çocuğun huzur veren ıslık sesiyken,
Uyakmış, redifmiş fark etmez,
Birbirine uymasa da mısralarım, beni bir ışık demeti gibi topla,
Bir kâğıt buruşması yeter mi bana varmana?
Bir anahtar gıcırtısıyla in derinliklerine,
Ruhunla diz çöktür angut bakışlı dizelerime.

Bahar askerlerini kışa salmadıysa,
Tek bir diş sıkışın kalmadıysa,
Dudaklarınla üfle beni, dilinle ıslat,
Bak gör nasıl yıkılır zulüm korkulukları, zakkum ağaçları,
Bak gör nasıl yıkılır zalimin tankları, darağaçları.

Korkuyla kovulan ölüm, bacaya kurulursa,
Azrail’e methiyeler benliğimden sorulur,
Savaşın ortasında masum bakışlar vurulursa,
Sulanmış kayıklarım duayla örtünmüş sözlerde durulur.

Ben karalanmış beyaz bir kâğıttan çok daha fazlasıyım,
Bir şairin idama giden özgürlük çığlığıyım,
Bir fukaranın midesindeki umut tokluğuyum,
Kovanını kaybetmiş eşek arısının kopan kuyruğuyum,
Miladı dolmuş sevmeleri yineleyen sevgi sözcüğüyüm,
Kısa kalmış bir ağacın, gölgede uzayan düşünceleriyim,
Tırnakları uzamayan aslanın keskinleşen dişleriyim,
Karaya vurmuş mültecinin güneş yiyen çaresizliğiyim,
Helak olmuş bir kavmin gömülen ölüleriyim.

Tanıdınız mı beni, savaşın dikenli elleri,
Kardeşliğin ayak sesleri,
Yüreklerde açan sonbahar çiçekleri,
Sevginin yüzünü okşayan kırlangıç esintileri,
Duyuyor musunuz çatlayan yumurta seslerini?