Yaşar, sever, kırılır, âşık olur.
Gözlerinde yaşlarla, bir gün gelir, ölür insan.
Hem yaşar, hem ölür.
İnsan kendi yasını tutabilir mi?
Anlamadan, son sözlerini söyleyemeden ölür mü insan?
Arkasında kaç gözü yaşlı bırakır?
İnsan, yaşarken ölür mü hiç?
Ölürken nasıl sesine hasret kalınır?
Küllerinden doğar mı insan?
Kanımca imkânsız. İnsan kalbi mezarlıktan başka ne işe yarar ki?
Sensiz yaşamak nasıl bir şey, bilir misin?
Kaç gemi yakarsın bir pişmanlık için?
Gemileri de, limanları da, anıları da içinde bırakıp yakabilir misin kendini?
Düşünmek... Düşünmek istemiyorum.
Adımlarımı saymak istiyorum yollarda.
Bulanıklığın bir başına sana sahip oluşu...
Bildiklerim, bilmediklerim sıkışmış; yürüyemiyorum.
Artan yaşım, içimdeki çocukla birlikte büyüttü kırgınlığımı.
Hiç yaşamamış olmak artık acıtmıyor.
Acıtmayışı daha çok yoruyor kırgın kalbimi.
Sorsan, kim daha günahkâr bu akşamlardan?
Bizi ayrı koyan gecelerin kalbi kara değil mi?
Çıkacak mıyız doğduğumuz sabahlara yine?
Uzakları biliriz biz, yazılmamış kaç şiir ederiz?
Söylenmeye fırsat olmamış kaç ilânı aşk?
Çocukluğunu yaşayamayan bir sonbahar yağmuru...
Zamanı gelmeden çamura düşen iki kar tanesi...
Söyle bana, turuncum, kırmızım, siyahım, beyazım, hayatımın renkli sayfası:
Kaç kez daha sevebilirim seni?
Kayıt Tarihi : 5.1.2025 02:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bazen düşünüyorum, belki de seninle geçirdiğim o günler birer rüya değildi; ama zaman, bir düş gibi silip süpürdü her şeyin gerisini. Seni düşündükçe kayboluyorum, hatırladıkça daha da uzaklaşıyorsun. Ne seninle ne de sensiz, bir orta yol bulamıyorum. Göğsümde hissediyorum, senin adını söylemek istiyorum ama boğazımda takılı kalıyor. Kaç kez seni kaybettim, kaç kez daha kaybolacağım? Her bir hatıra bir yara gibi içimde. Her hatırlayışım, seni bir adım daha uzaklaştırıyor. Ama ben, seni her kaybettiğimde biraz daha derinleşiyorum, bir parçan hep burada, hiç gitmiyor.
insanın ruhundaki bazı yaralar kalıcıdır. Yaşadığın anılar, aşklar, dostluklar, arkadaşlıklar hepsi bir iz bırakır. Eğer bunlar ruhunda bir kırılma yarattıysa, o kırılmanın çığlıklarıyla yaşamayı öğrenirsin. İnsanın bazen acıyla yaşamayı öğrenmesi gerekir. Arındırmak kolay değildir. Zaman geçse de, kalpteki izler silinmez; derinlere kazınan her şey, içimizde bir yankı bırakır. Bazen, o yankılar öylesine güçlüdür ki, her nefes alışımızda geçmişin ağırlığını hissederiz.
Aşk acısı, bir başka tür kırılma olabilir. Birinin yokluğu, her anının içinde var olmaya devam eder. Sessizce, her gece ruhumuza dokunan bir özlemle büyür. Gözlerimizin kapanmasıyla başlayan bir hayalet, rüyalarımıza sızar. Ne kadar beklesen de, o gözleri bir daha görmemek üzere kaybettiğini bilmek, her geçen gün biraz daha derinleşen bir yara bırakır. O kişiyle geçirilen anlar, her anı bir ömre bedel olsa da, şimdi geriye yalnızca bir hüzün ve kaybolmuş bir zaman dilimi kalır. Kavuşturmaz zaman, kavuşmayı beklerken. Ve beklemek, bazen bir ömre dönüşür.
Sonsuza kadar sevmenin acısı, varlığının tüm anlamını kaybettiği o an gelir. Bir şeyler eksik kalır. Anlatılmayan, içte biriktirilen kelimeler gibi. "Beni bul" demekten yorulmuş bir ruh, zamanla susar. Ama unutmak, bilinir ki; mümkün değildir. En derin acılar, varlığın özüdür. Ve bir gün, belki de bir ömrün sonuna kadar, o kaybolan sevgiyi içimizde yaşatarak devam ederiz.
Bazen de hüznün kendisi olup dalıyor yaşamımıza
Bizler yaratıyoruz aşkı sevmek için,sonra peşinden koşuyoruz sevilmek için.Koşarken ve koştururken aşkın peşinden,kim bilir ne öyküler çıkıyor ortaya.O öyküler bazen şiir oluyor. Bizler o şiirlerin her birinde kendimizi buluyoruz .Okudukça aşkımızı tekrar, tekrar yaşarız onlarda
Kutlarım sayın Şair
"Bu güzel yorum için çok teşekkür ederim. Aşkın herkesin yüreğinde farklı şekillerde yankılandığını hissettirmek istemiştim, bunu aktarabildiysem ne mutlu bana. Şiirlerimin sizde bir karşılık bulması benim için en büyük mutluluk. Sağ olun, var olun."
TÜM YORUMLAR (5)