İnsan Yaratıldım Şiiri - Cemil Arıkan

Lûtf-i İlâhîyle, toprak kalmadım
İnsan yaratıldım; dahâ ne olsun?
Nebâtât olmadım, hayvan olmadım
İnsan yaratıldım; dahâ ne olsun?

Ne hâssalar verdi yaradan bana,
Düşünse, kâfir de gelir îmâna.
Şükür gerekmez mi bunca ihsâna?
İnsan yaratıldım; dahâ ne olsun?

Suâl soruldukta cevap verecek,
Hesâbın sonunda cennet görecek,
‘Esmâ’yı rûhunda aksettirecek
İnsan yaratıldım; dahâ ne olsun?

Semâya eş olan dünya mekânım;
O mekânda mahlûkata sultanım!
Halife-yi arzım, abd-i Deyyânım.
İnsan yaratıldım; dahâ ne olsun?

Zâhirden bâtına cümle duygular
İhsân edildi; en büyüğe kadar
Habîbullah gibi bir şefîim var!
İnsan yaratıldım; daha ne olsun?

En câmî nîmetler bana verildi;
İki cihan ayağıma serildi.
Ölen zerrelerim tekrar dirildi!
İnsan yaratıldım; daha ne olsun?

Bir bahçeye müştâk olan hislerim
Doymak bilmez; cenneti de isterim!
Hâlâ nazdır en birinci hünerim.
İnsan yaratıldım; daha ne olsun?

Dünyaya meylettim hüsnüne kandım,
Nefse zulmetmeyi marifet sandım.
Şükür en sonunda Hakk’a bağlandım,
İnsan yaratıldım; daha ne olsun?

Her mahlûkat çekti; bitmez nazımı.
Yetinmedim; arşa diktim gözümü!
Duyurdum taa Arşullah’a sözümü!
İnsan yaratıldım; daha ne olsun?

“Kimsin? ” sualini bildim; büyüdüm!
“Esmâ”ya âyine oldum; büyüdüm!
Tevhîd deryasına daldım; büyüdüm!
İnsan yaratıldım; daha ne olsun?