İnsan yalnızlaştıkça devlet kutsallaşıyor.
Dostluklar geçmiş zamanlarda kaldıkça insan sırtını, yüreğini, elini uzattığında karşılık bulamayınca sığınacak bir liman arıyor.
Devlet dolduruyor bu dostlukların yerini.
Sıcak bir el olamıyor, gülen bir yüz, borç istediğinde önemi yok ne zaman verirsen ver diyen erdemli bir el olmuyor omuza vuran, ama yinede soğukta olsa bu boşlukları dolduruyor.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta