İnsan: Yalnız Toprak Şiiri - Uğur Olgar

insan: boşuna koşturulmuş kötü ırmak
genişletiyor yatağını, iklim yaşlandıkça
özlemini çektikçe denizler
normandiya kıyısızlığının

nan: kör kuyuda dipsiz ambargo
aslan midesindeki onda bir alan
uykusunda açan karanlık çiçeği

oysa nan en kutsal nen
karınca kollarında taşınan
kış sıcaklığı

bir de el çizgilerimde ilerleyen
lacivert tiren, hayatın hemzemin geçidinde
çarpacak sokağın birine

ebedi sınır, resmini yakacak ötesinin

dudaklarının düşmesinden anlıyorum
neron’un satyricon’u sevmesinden

insan: denizden doldurulmuş yalnız toprak