İnsan ve Zaman Şiiri - Recep Ergin

Zamanı kaybedip kuytu bir köşede,
Yitik dehlizlerde merhamet arar insan.
Bazen kırılgan bazen de yavan,
Mekansızlığın kenarında özünü bulur insan.
Takvimden düşen her sayfada,
Bambaşka bir kimliğe bürünür yaşam.

İnsan, mum gibi titrer ruhu her an.
Zaman, çelişik sözler uzayıp giden zan.

Ömrünü hoyrat mevsiminde,
Kederler arasında sıkışıp kalmış…
Yangınlarda tütsülenmiş,
Gündüzlere mahrem bir yakarış.
Tek bunda teselliye varır insan.
Bir menzilde uzadıkça son noktaya varış,
Sermayesi tektir,
O da yıkık bir hazan.
Adımlanırken toprakta zaman,
Ne kâra tenezzül eder,
Ne de zararı düşünür.

Oysa
Gönlünden yaralanmışsa aklı,
Ellerinde aşk bulmaz mı insan?

15. 03. 2005

RECEP ERGİN