İnsan ve yükseliş Şiiri - Ömer Çetinkaya

İnsanoğlu bir yolcu,ezelden yola çıkmış,
Boynuna taa ervahda insan levhasın takmış.

Alayı illiyyine, çıkmağa istidat ta,
En mahir mahlukattır,lisanda ve sanat ta.

Melekleri kat eder,yükselir zirvelere,
Melekler yükselemez,onun çıktığı yere.

Yeterki Yaradana layıkıyla kul olsun,
Mihmandarı yolunda hemide hem hal olsun.

Yükseklere çıkmağa,o kanadı istemez,
Melek huyunu alır,onun sırrı bilinmez.

Nuraniyet kesbeder,ışık gibi Nur gibi,
Nazırlığıda geçer o yokda da var gibi.

Bir anda bir kaç yerde,görünür ve var olur,
İyilerle beraber,kötülere zor olur.

Yeterki kulluğunu,bilip görevin yapsın,
Bir sefer bilinciyle,görev yerini kapsın.

Bu misafir haneye,o kadar değer versin,
Görevlerin yaparak,kulluk sırrına ersin.

Eğildikce yükselsin huzuru İlâhide,
O yoklardan beridir,varla vardır sahide.

Değilse mertebesin,düşürür nerden neye,
Düşerde durdurulmaz,makamı yerden yere.

Esfeli safiline,inenece yol alır,
Oraya layık olur (mazallallah) orda kalır...
01.01.1992