İnsan ve Yol Şiiri - Nuh Üstün

I. YOL

Yaşamla ölüm arasındaki kısa yarışta
Bir yılkı atısın! Doğ ve koşmaya başla

İnsan dediğin biraz kum biraz balçık
Hayat adlı denize her gün dal ve çık

Bu denizin içinde, insanlar birer gemi
Birinin terk ettiğini, bekliyor bir diğeri

Bu yol öyle sırlı ki, uyurken de yürürsün
Başta bir zerresin, yürüdükçe büyürsün

Bu uzun yolda bir varsın bir de yoksun
Aldığın her nefes say ki yediğin kurşun

Bu ince yol insanı, her türlü yöne saptırır
Başrol beklediği aşkta, figüranlık yaptırır

Bu yolda hiçbir adımını atamazsın geriye
Bu yüzden hiç geri bakma, adımla ileriye

Yoldaki muamma, yürünmeden çözülmez
Yol yoldaşa ne eder, yaşamadan bilinmez

II. YOLDAŞ

İnsan bin mevsimdir, daima devran eder
Yazına aldandığın, sonradan kışa döner

Sevda defterinde sayfalar çok hızla dolar
Goncayken aldığın gül, kuru ayazla solar

Bazen yol, bazense yoldaşlık erken biter
Ömürlük yar dediğin, yol ortasında gider

Yas tutma ayrı yola sapanın arkasından
Herkesin gittiği yol farklı bir başkasından

Yoldaşın gitti diye sakın yol bitti sanma
Yavaşla, fakat yol almaktan geri kalma

Dün bitti, giden yitti, elde ne kaldıysa kar
Bu yollarda karşına, daha ne güller çıkar

Yürü! Yolda kaybettiklerin, yine yolda var
Zaten insan dediğin, yürüdüğü yol kadar

III. YOLCU

Aşk bir okyanus, sense yorgun bir dalgıç
Ayrılık hem son, hem yeni bir başlangıç

Birinin beyhude düşlerinde boğulursun
Birinin nefesiyle, tekrar hayat bulursun

Film senin, her rolü de oynayan sensin
Bazen bekleyen, bazense beklenensin

Ne bırakıp geldiğin, ne vardığın son durak
Geçmişi ardında bırak, sadece önüne bak

Zira paslı bir kalple taze bir aşk yaşanmaz
Ve hiçbir ayrılığın kiri, intikamla yıkanmaz

Bu yolda karşına daha nice diken çıkacak
Ruhun bu acılarla yandıkça olgunlaşacak

Kışta sabretmeyenler, yaşayamazlar bahar
Tam kaybolduğun anda, yolun leylaya çıkar

Aşkta çırak olmayan, ustalaşmaz sevdada
Adı Mecnun olmayan, konaklamaz leylada

Her sabah uyanınca güne hevesle başla
Yolun da güzelleşir, eğer yürürsen aşkla

Elin dilindeki garaz, kendine bakışın olmasın
Gidenin kalbindeki ayaz, senin kışın olmasın

Yol bu tekdüze kalmaz, bin bir şekle bürünür
Her dem yoldaş olmaz, bazen yalnız yürünür

Her ayrılık bir durak, durmaksa çürümektir
Bu uzun ince yolda, tek hakikat yürümektir

Yürümeye devam et, durursan har olursun
Daha sen bu yollarda ne yoldaşlar bulursun