İnsan ve ömrü- 3 Şiiri - Ömer Çetinkaya

Sanat aynı el aynı,ayrılık neresinde?
O kelp oldu sen insan,üstünlük neden sende?

Kelp verilen emire,harfiyyen uymaktadır,
Aç susuz ve uykusuz,kapında durmaktadır.

Bunları düşünürken,uyuya kalmış idim,
Bir rüyaa aleminde,hisseler almış idim.

Rüyayla amel olmaz,ama sizleri gördüm,
Hâl hatırdan hizmetten,sizlere soru sordum.

Bir daha mutlu oldum,bir daha şükür ettim,
Ve böylece sizlerle,bir günümü yaad ettim.

Bir an'ının kıymetin,bilmezsen zarardasın,
Verilen ömür mahdut,günün biter dardasın.

Bunun için her günün,hakkını vermek gerek,
İnsanlık görevinin,sırrına ermek gerek.

Yiyip içip yaşamak,olurmu hayvan gibi?
Hep bu Dünyada kalmak,hedefimiz değil ki,

Bizim burda olmamız,bir hizmetin gereği,
Kâinat aleminin,insandandır direği.

İnsanlığın bilmeyen,demesin ki yaşadım,
Dünyamı mamur etme,çabasıyla yaşlandım.

Bir bak sana çevrene,bakii kalan olmuş mu?
En zenginin kesesi,tam gönlünce dolmuş mu?

Bunca ömrün boşuna,geçirirsen çok yazık,
Görevin bilmeyenin,derdi çok bağrı ezik.

Bir gün bir ömür derken,doldukta taştık böyle,
Beyhude bu Dünyaya,boşuna koştuk böyle.

Ömer Çetinkaya sen,saydın insan ve işin,
Seni Hakka götürsün,Din yolunda gidişin...

15.02.1989