İnsan Ve Nisan Şiiri - Hasan Hüseyin Beydil

İNSAN VE NİSAN

zırıl zırıl ağlıyorum
  çiçeklerden mi bahsetmeliydim...

     beslenme çantamda
yarım elma gönül alma değildi
     yarım ekmek arasında sanayağ 
     çoktandır okulun yolundayım

yine krize girdim
  böceklerden mi bahsetmeliydim...

     kan kardeşim vişne reçelli
evet, incir reçelimiz de yoktu
     yarım ekmeğini paylaştığında
     sokağın tam ortasındaydım

bu saatten sonra ne virüs, ne de sen
  güneşin doğuşundan mı bahsetmeliyim...

     üstümüz başımız çamurun çaylağın
çamurdan yaratılmadıysak da
     içinde kalmıştık ve mutluyduk
     o gün arka bahçeydim

canımı almazsa dünyanın da virüsün de
  ayın batışından mı bahsetmeliyim...
    
     terin suyun içinde top oynuyorduk
alınterinin farkında değildik
     plastik topumuz patladığında
     küçük sahanın ortasındaydım

konuşamam atak geçiriyorum
  umuttan mı bahsetmeliyim...

     ütülü yakalar, ütülü mendillerle
işçi önlüğü bile giyemeyecektik
     önlüğümü düzeltirken
     okulun bahçesindeyim

umurumda değil hiç birşey
  mutluluktan mı bahsetmeliyim...

     yüzmeye gittiğimiz dereden gelirken
gök gürültüsüne eşlik ederdi
     midemizin gurultusu
     üzümlere daldığımız bahçedeyim

zaten öleceğim, bu sürünmek niye
  biraz da gülelimden mi bahsetmeliyim...

     kar yağdığında gecenin bir yarısıydı
naylon faturadan beslenmiyorduk     
     naylondandı kayak takımımız
     kayarken yolun ortasındaydım

ne güzel ağlıyorum
  aşktan mı bahsetmeliyim...

     topladığımız gazete kağıtlarıydı
banknot ve hisse kağıtları olmasa da
     kesede kağıdı yapardık forma almak için
     manavın önündeydim

ve ...

          herşey geçecek bunu unutma,
          ya da o geçmeyenlerle yaşamaya alışacağız          
          demem o ki kalbini ırgalama
          seni seviyorum, öpüyorum...

HASAN HÜSEYİN BEYDİL
06.04.2020