İnsan ve İnsan Şiiri - Cemal Gören

İnsan var, bir damlacık sevgiyi umman eder.
İnsan var, ummanı görmez; sevgiye isyan eder.

İnsan var, ışık saçar; aydınlatır etrafı
İnsan var, ışıktan kaçar; ömrünü zindan eder.

İnsan var, bir dost için verir bin canı olsa
İnsan var, bin dostunu kendine düşman eder.

İnsan var, yağmur gibi bastığı yer yeşerir
İnsan var, ilkbaharı sarartır; hazan eder.

İnsan var, gölgesinde nice garip serinler
İnsan var, kor misali değeni pişman eder.

İnsan var, insandaki güzelleri görür hep
İnsan var, güzeli örter; zemmeder, bühtan eder.

İnsan var, şeytanları melekliğe yöneltir
İnsan var, şirretiyle meleği şeytan eder.

İnsan var, gülü görmez; dikeniyle uğraşır
İnsan var, sevgisiyle çalıyı reyhan eder.

İnsan var, yoklukta gezer; şükreder Yaradan’a
İnsan var, varlıkta yüzer; çırpınır, figan eder.

Kardeşlerim, dostlarım! Diyeceğim odur ki:
Sevmeyi bilen insan, bir değil, bin can eder.

16.04.2001