Bir denize bakın şöyle sakin sessizce,
Bir de insanlara göz gezdirin çevrenizde.
Nasıl da benzeşiyorla birbirine her ikiside,
İçindekileri gizliyorlar derinliklerinde.
Deniz bazen seriliyor ayaklarımızın altında,
Pırıl pırıl görüntüsü ile sonsuzda.
Sonra vurur her şeyi yüzeye dalgalarında,
Dalgalar temizleyince derinliğinde kalır duruluğu da.
Çirkinlikleri içinde gizleyen insanlar,
Yüreklerindeki dalgalar dışa vururlar.
Dalgalanan yürekleri bir süre sonra durulurlar,
Durulan deniz gibi insanlar da suskunlaşırlar.
Kayıt Tarihi : 2.11.2006 12:20:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Meziyet Ak](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/11/02/insan-ve-deniz-3.jpg)
Dalıp gittiğim ufkumda
Görürüm kendimi kendimde
Geçmişim hazır yüzleşmeye
Geleceğimse seçilmeye
Düşünmeyi bırakmak istedim
Her şeye boş vererek
Doğaya aykırılığını düşünmeden
Yüzüme çarptı gerçeği düşündürerek
Güya seyrettiğim ufuklar
Önümde derya deniz
Uzaklarda sıra dağlar
Nerelerdeyim bilseniz
Değilim görüntülerin göründüğü yerde
Düşüncelerimin peşine düşmüş gezgin gibi
Geziyorum, bir geçmişte bir gelecekte
Bir şeylerle hesaplaşır gibi
Denizdeki yakamozlar
Sanki aynadaki kırıklar gibi
Canlanıyor geçmişimdeki acılar
Dalgalanıyor hayatımın satırları gibi
TÜM YORUMLAR (1)