İnsan ve Cık Şiiri - Devrim Talay

İnsan ve cık

Her gün sıradanlıkla yapılan bir görevmiş gibi
Karanlık basınca şehrin tüm cadde ve sokaklarına
El ayak çekilir; alelacele sıkıyönetim den kelli

Sevişmeler bile kendinden gizlice yapılır, ateşli ama çabukça
Bin bir çeşit açlığın alt-üst sınırları zorlanır, utanılmaktan, utanır
Çoğu zaman insan, oysa utanmak değildir asıl olan

Kölelik 1863 yılında kalkmış; 150 yıldır adı değişmiştir sıklıkla
Kenar mahallelerin çocukları veremden ölmüyordur artık

Dünyanın en eski mesleği şanını politikacılara kaptırmıştır
Soygunlar yapmak için haydut olmaya da lüzum yoktur
İnsan eti, fikriyatı, onuru birkaç kâğıt parçasıyla mütemadiyen el değiştirir

Zaman zamansızlıkla tükenir, tek kullanımlık ömürler bir çırpıda çalınır
Savaş denen insanlık suçu bahanesiyle, bahanesiz ce
Yaşamaktan korkulur, sınıflar okul da değildir, hayatın her bölümünde oluşur

Ve son dem çatar, o an gelir, ölür insan denen cık
Hiç te haberi olmadan
Kendini dünyanın merkezi, efendisi, sahibi sanan
Aldanmıştır tüm sahte sultanlıklara
Geride yüzlerde tatlı bir tebessüm ve birkaç güzel anı bırakmışsa ne âlâ
Şimdi birkaç metrelik toprak ta uyur hiç uyanmacasına

Gel ey insan-kadın oğlu etme! Kendi ırkına ve tüm canlı-cansız dünyalıya zulüm
Ölmeden birkaç güzel kelam eyle etrafına, sana da yakışsın
Adına 'Yaşamak' denen geçici şeritsiz film