Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
İnsan var güneş olur ısıtır yürekleri insan var iki söz eder karartır yürekleri....İnsan var çok konuşur anlaşılmaz dediği insan var sukuneti anlatir erdemliği....İnsan var güvenirsin sığınırsın yanına insan var kendi bile düşman kendi kanına....İnsan var merhametli yaratılandan özel insan var duyguları insanlığından beter.....uzun söze gerek yok insan var deyince bunlar aktı kaleme...İnsan bu bu alemde kendini rezilde eder vezirde......Gönlüne sağlık....Yine çok severek okuduğum güzel bir şiirdi....
kutlarım yürek kalem sesinizi tam puan sagı sevgiyle degerli yürek kalem şaiir şiir dost arkadaşım ilhamın bol olsun
Gönül dostum kaleminize elinize yüreğinize bileğinize sağlık tebrik etmek gerekir böyle bir şiir yazanı kutlarım çok güzel ve anlamlı bir şiir kaleminiz daim olsun 10 + puan
İnsan gibi insan her kişide bir adım öne çıkan en güzel bir huy var...
Yüreğinize sağlık.
Çok güzeldi....kutluyorum....
Saygımla...
oğul var kara gecenin şafağı gibi.
kutlarım
namık cem
meleklerin eğilip selama durduğu da insan, insanı vahşice katleden de insan. bir bakıyorsun melekten de yüce bir bakıyorsun kötülükte şeytanı sollayıp geçmiş. birisi 'devlet malı ateşten gömlektir giyeni yakar' diyor, öbürü 'devlet malı deniz...'diyor.
kutluyorum usta şairi.......
Mahmut bey kutluyorum ustadım,
Daha ilk kıtasında şiirin ne denli ustaca olduğu belli oluyor haklısın ustadım, insan vardır dağlardan etkili bir şiir tebrik ediyorum,tam puan ve ANT.
''Ölmekten korkmuyorum ama,Nurettin ARTAM benim de arkamdan yazacak diye korkuyorum.'' demiş bir keresinde ATAÇ.
Şiirle nasıl bir ilgi kurduğumu düşünmeksizin bu alıntı usuma gelip yerleşti.
İNSAN VARDIR OĞUL!
Şiirin başlığı öyle çekici ki.
İnsanların iç yaşamlarını resmederken çok ayrık kişilikler üzerinde durmamız gerekiyor sanıyorum;onlarla yoğunlaştıkça rol/modellerin çoğaldığını kanıksıyoruz.
Görünüşte 'ADAM' sayılması gerekenlerin 'çapını' bulamadığımıza ne dersiniz acaba?
Bugün evrensel boyutta yontuları ayakta kalabilen kişileri bu tiplerden ayrı tutmak zorundayız.
Çünkü onlar 'arkalarından kötü şeyler yazılmayacaklar/söylenmeyecekler '' sınıfındandırlar.
''Neler mi geçti içimden ?
Hiç.Ne geçebilirdi ki?
Aydaki iki kişiyim ama,
Hiç mişiz,dedim.
Hiç mişiz!''
diyordu Roni MARGULİES.
Kendisini bir ''hiç'' olarak lanse etmesine karşın hep var olacak insanlara gereksinmiştir evrensellik!
Şiiri bu düzlemde yoruma açtım.Kalkıştığım yorum beni çok konuşturacağa benziyor.
Güzel İnsan'ı;Dost NAZİK'i selamlayarak susmalıyım.
Erdemle / Işıkla.
Mahmut bey...
Teşekkürler...............
Ne yapmalı dağ gibi yücemi olmalı yoksa her her çiçeğe konan armı olmalı....
İşte bize yakışan arı nın çiçek misali her gönüle bir tebessüm etmek.............saygıyla
Beyenerek okudum tebrikler üstad.
Bu şiir ile ilgili 27 tane yorum bulunmakta