İnsan Uzaklara Bakınca Neden Yalnızlaşır?

İnsan uzaklara bakınca neden yalnızlaşır?
Buluşamadıklarının,söyleyemediklerinin, gizli kalanlarının hep kendinden uzakta olmasından mı?
Peki söyleyemediklerin konuştuklarından fazlaysa ne olur?
Sağır olursun.

Çevrende olan biten sessiz bir filmdir artık senin figüran bile olmadığın,
Senaryosunu yazdığın sadece gündüzleri çekilen bir film vardır önünde başrolde o,
Filmin sonu gelir aklına bembeyaz bir mutluluk,
Derken kapkara olur ekran, sana nerede olduğunu hatırlatan bir sessizlikle,

Söyleyemediğin herşeyi anlatmak ister gözlerin,
Dilini bilmediği halde yabancı turist ile konuşmaya çalışan esnaf gibi,
Haykırırsın gözlerinle onu ne kadar sevdiğini,
Güler yüzüne anlamış gibi, nefesin kesilir, yanına yaklaşıp şöyle der "Hayrola çok dalgınsın bugün"

Geceleri terkedip gündüzlere iltica eden uykulardan önce planlarsın yarın ona ne söyleyeceğini
Tek bir kusur bulamazsın kafanda, bu kez kesin konuşacaksındır, anlatacaksındır her santimetrekaresini yüreğinin,
Karşısına geçtiğin anda nereden geldiğini anlamadığın bir hortum başlar içinde, içine çeken bütün cümlelerini,
Uyandığında anlarsın ki onun gözlerine bakan gözlerindir tek ihtiyacın olan.

Her sabah güneşten çok önce doğmuş olur kafandaki karlı dağların yamacından,
Kahvaltıdan önceki ilk sigaranda ciğerlerine yapışan duman gibi yapışır bütün hücrelerine varlığı,
Boğulursun, yine de öksüremezsin,
Çaresiz kabullenirsin bu hastalıkla yaşaman gerektiğini,

Gülüşü, ölüm döşeğindeki hastaya verilen morfin, iyileştiğini zannedersin
Karnına saplanan ağrı ayağa kaldırır seni, daha iyi görürsün, daha iyi duyarsın
Ama tek bir mesafeli cümlesi yeter hayattan umudunu kesmek için,
Ve mesafe çok açılır bedeninle ruhun arasında..