İnsan utanır bu kalabalıkta yalnızlığından

insan
utanır bu kalabalıkta yalnızlığından
der yazarım bu şiiri bir boşluğunda gecenin
ki gecede boşluklara düşülür
fikrimden adın yürüyüşe çıkmışsa kalbime

aslında bu hikaye daha çok senin gülüşünü içerir
bir lamba gibi yanar gece ay
masmavi bir karanlığa tutukluyum
inan belki anlamazlar

hatırlamıyorum adını bulamadığım hiçbir kitap
hiçbir gazete sayfası hiçbir fotoğraf
sen geçmişimden bu günüme yolladığım
muaccel telgraf

aslında bu şiir sesini içerir
her şey birbirinin içine girmiştir

bir gözlüğün karanlık çerçevelerine saklanmaz aşk
bir meselenin içinde oturur
ve aslında bu mesele
bu gece bana yine seni hatırlatan bir şeyden ötürü
bir bağlama telinin kalbimle ortak bildiği bir titreyişten
bütün kiracıları kovarak evine dönen bir ev sahibi gibi
bir dönüşün hikayesi değildir

insan
avunur bu kalabalığın arasında ancak
yalnızlığıyla...