İnsan Usta Şiiri - Önder Karaçay

İnsan usta olunca ya da usta insan olunca
Sınırları da insanca,
Küçük küçük yaşamlarımızın
Abartılarına bakınca,
Ne kadar kolay düşeriz bu durumlara safça

Sorgulamadan kerameti kendinde görür,
Usta dediğin anlayan, anlatan
Kendine yeni bilgiler katan olmayınca

Usta böyle mi olur
Gidilir mi bu yolda uzun ince
Tamda usta oldum derken,
Farklı bir yola girer,
Yüreğine kin inince

İnsan usta, usta insan olmayınca
Şaşkınlığımız artar,
İnsanın kafasının içindeki karışıklıklar
Kendisine gölge olunca!

Tutsağı olmazsa eğer insan bu garipliklerin,
İşte o zaman insanda ustaca, ustada insanca.

Kendine ayna tutabilenler
Bilgelik yoluna girmişlerdir,
İşaret parmağıyla başkalarını suçlarken,
Diğer parmaklarının kimi gösterdiğinin farkında,
Aslında kendilerini suçlu gördüklerinin
Bilincine varınca

Başkalarının bizi nasıl gördüğünü anlayınca,
İyi bir insan oluruz ustaca

Yetersizliğimizi fark ettiğimizde,
Bildiğimizi okumamamız gerektiğini anlayarak,
Hatalardan ve hatalarımızdan ders çıkararak,
Gelişmeleri önceden sezebiliriz anca

Fırsatları çoğaltan,
Tehlikeleri asgari düzeye indirenin,
Kendimiz olduğunu sonunda anlayınca

Yetmezliğin de sınırını çizebiliriz aslında,
Daha fazlasını istemekten vazgeçerek,
Gözümüzü karartıp doğruyu aramaya
Bir sınır çizince

Eksikliğimizin bitmeyeceğini bilirsek
Varabiliriz bu bilince
İnsanlığın son durağını kaçırmadan inebilirsek

Kendini tamamlanmış saymak kadar
Tehlikeli bir düşünce yoktur,
Yaşarken insanın öldüğünü kabule düşersek

Ne hayatın sonsuza gidişi durur
Ne öğrenme ihtiyacı biter,
İnsanın kendini kendinde bulabileceğinin
Farkına varırsak

Birde merakını diri tutabilip,
Her gün öğrenmemiz ve öğretmemiz
Gerekenleri fazla bekletmezsek

Hayatına paylaşmayı sokabilen insanların
Değmeyin keyfine,
Bu kesintisiz akışın sonunu getirmezsek

Paylaşmak son tuğlasıdır insan olmanın,
Mağrur yükseklerde yer kalmadığını bilirsek

Önder Karaçay