İnsan Umutla Yaşar

Her akşam yanından ayrılırken
Gönlüm sende kalıyor anne
Adımlarım isteksiz uzaklaşıyor senden
Avuçlarımda saklıyorum
Arkamdan bakan gözlerini
Yanımda götürüyorum buğulu bakışlarını
Yüreğinin cızırtısı kulaklarımda patlıyor
Sen Kendini benimle gönderirken
Ben kendimi seninle bırakıyorum

Sen elleri nasırlı güzel insan
Sen yılları yüzündeki çizgilerle anlatan
Gerçekleşmeyince beş para etmiyor umutlar
Saçlarımızın aklaşması değiştirmiyor hiç bir şeyi
Avunduğumuz kahve fallarını da hayra yormuyorsun artık

Gözlerin dalıp gidiyor
Gözün gibi baktığın çiçek bahçene
Şöyle bir dolaştırınca avuçlarımı
Fesleğen kokusu toplanır ellerime
Evladın gibi bakıyorsun bütün güllere
Ben seni seyrederim
Sen çiçeklerini seyrederken haz ile
Şaşırıyorsun ne ikram edeceğim diye
Bilirsin bayılırım senin patlıcanlı böreklerine
Çiçek kokularına paçal olmuş hamur kokulu bahçende
Dökeriz içimizi pişerken börekler odun ateşinde

Yok be... teni güneş yanığı güzel insan
Umut etmekten başka çare yok
Hepimiz bir umut denizindeyiz
Boğulmamak için yüzmeyi öğrenmeliyiz
Bir ayağı çukurda avuntularımız
Doğurmuyor bir türlü beklenen çocuğu
Ben yerken yutkunuyorum ama
Sen yemekten bıkmadın sabrın acı meyvesini
Artık avuçlarımızın içinden çalınan
Yıpranmış yılların ne önemi var ki

Haydi...saçlarına ak düşmüş güzel insan
Kalk artık
Sabah ezanı okudu
Her güneş doğuşunda umutlarınla beraber
Gerçekler seni bekliyor
İnsan umutla yaşarmış Anne...