İnsan Tayfası Şiiri - İrem Aslan

Bilseydiler zerresini içte kopan fırtınanın
Bilmek isterdiler tamamını

Bi ses kalabalığı, bi düğün şenliği sonrası,
Bi kayıp yalnızlık arası..

Yani tek sorunun adsız olması..
Kimsesiz sabahın tek bekçisi,

Vasiyetsiz bir vefattır beden,
organlarının tamamını olmayanlara naklettiği,

İnsan dediğin nedir ki?
Benzer tablolar,tıpkısı değilken,

Bi buhran gecesi korkaklığı,
Bi ezan sesi ardından iman mahkemesi,
Tazelemesi..

Bi melek hep durur boynu bükük..
Ertesinde işlenecek bir günahın habercisi,
Gitme diye seslenir duyan olur diye gönül evinden..

Hepsine tanık bir çift göz,
Nafile geçecek bir ömrün galibi,

Aynada görünen iki tel ak şaçla beraber
Geçer ya içinden;

Bi köşede duruversin ertelense de yarına
Ahşap evin şömine dumanı iki kişi için tütecek olması,
ve o bi dünya huzurla gözlerini kapatabilme hayali..

Gerçek nerde? yalan kim? diye sualler geçerken içinden,
Tükenecek nasılsa,sarılacak umuda,,

Umutlar olmasa biz neye yarardıkki..
Çaresizlik değilmi insanı kemiren,

Umut değilmidir çare yolu bilinen,
Kimse geçmez candan,cananı bildiğinden,
Zira yaşamak bu kadar tatlı olmazdı..
Geçseydi insan can canan hevesinden..