İnsan siir.. Şiiri - Hüseyin Demircan

insan siir yazdiginda
ilkin kendi begenmeli
ilham dusman olsa bile
galip gelerek yenmeli

ele alsan kagit kalem
ici sarar huzun elem
aksam mutlak yenmelidir
az lahana azda kelem

tok karina cikan eser
guzel olup nefes keser
ac isen savrulur kagit
ruzgar cikar yel eser

hasar birakma okurda
az makul kayna fokurda
yoksa ansizin giydirir
gorumcene cul dokurda

birde kafiye bulundur
sanma halk kole kulundur
yuzde altmis okur hakki
yuzde kirk yetim dulundur

en derin duygu hislerin
eksiltme gozde sislerin
hatta mendil verse alalma
kadrini bilmez pislerinh

aspirine acsa bagri
bilmez sanci ile agri
silinmeyi bekler cepte
gun boyunca gelen cagri

mustehaksa kotu yazda
daima dua niyazda
olsun iyi siir icin
hergun yenilmez piyazda

sen onlari okumada
sok bacagi ko kumada
sicak sicak iyi gelir
bele kuyruk sokumada

madem siir ariyorsun
niye saci tariyorsun
bir kagida dok duyguyu
baska neye yariyorsun

son zaman bizim ulkede
siir girmiyor mulkede
yaziver guzel dizeler
tozun alip cirp silkede

dile getir acilari
aglat ana bacilari
arada zaman bulursan
git karsila hacilari

ayak altta cali dallar
yenmez kaymak yogurt ballar
bu zamanda gercek sair
metelige kursun sallar

oldugunde kiymetini
bilirler "kiyma etini
yiyrmeden gitti"derler
okur sure ayetini

mezarinda cakil taslar
nerde bitip nerde baslar
bir ayrilik birde olum
birakmadi gozde yaslar

yumurtan cikinca cilka
ayran oze yayik calka
denesen bile olmuyor
uc kurusa yirmi halka..

bele kuyruk sokumada