İnsan Sevilmeyince Şiiri - Dinmez Er

masum bir öpücükle başlamıştı
adı aşk
sevildim sandığım çılgınlık
o ki, beni diyardan diyara savuran
maceraya doyuran,
günlerden arda kalanlar
yitik sevdalarımdı
fal tuttuğum şarkılar
doyumsuzluğu gizlemiş boyalı camlar
duygular, bastırılmış, dağ olmuş arzular
karanlık sokaklarına saklanmış
bana yabancı bu kentin adı konmamış
...
aşkta seni seçtim diyen dilim
asmaaltı sevişmelerimizi
düşlerin ötesine taşıyıp yorduğum kalbim
beni affet nolur!
özür diliyorum sizden
muradıma ermeden gidişin sonumun tetikçisi
afakanlar basıyor artık bu kentte beni
içmek geliyor içimden, içip kendimden geçmek
küf kokan bir barın kapısından giriyorum
tezgahtaki barmene, hey(!) diye bağırıyorum
kötü bir hollywood filminin kötü adamıyım sanki
doldur şu kadehimi, diye gürlüyorum
şehvetli dudakların ucuz olduğu kent akşamlarında
düpedüz macera arıyorum...
savaş tamtamları çalıyor kulaklarımda
bela adamı oluşuma
katıla, katıla gülmek geliyor içimden
...
yazdığım şiirlerin abartılı oluşu bundan
sevilmeyince insan tehikeli atak oluyor
sola, sağa aynalara bakmadan solluyor
ben olmayan, benler yaratıyorum kendimce
zombiler...öldürseydiler yalnızlıkları
ne der, ne yapardı içimdeki yalnız adam?
rüyalarımın ne siyahı, ne beyazı
ne de ebruleri kaldı
düşlerimi havaya uçuran içimdeki canlı bomba
...
bir ses, hadi bir şiir oku diyor birden
çipil gözlü, şıp dudaklı barmen
ona kim söylemiş?
uçuk, kaçık bir şair olduğumu
ezberimdeki tek şiirimi,
başımı vurduğum duvarda unuttuğumu
topyekün bela bir adam olup çıktığımı
acaba kim demiş?

Dinmez Er /22 Temmuz 2009 /Çeşme