İnsan seninle abat oluyor

Ey can...
Ne münevver bir nefessin
Gece gündüz ihsan için ceht edersin
Ruhunda ve kalbinde hissettiğin haşyetin bendisin
Ne suhuletli bir edebin rengisin, şevki bahar gibi bereketlisin
Ümitlerinin içinde tebessümler her an refiksin, nefsiyle konuşana sükût edersin
Nerede bir mahzun ve masum görsen yıllara hasret çeken bir sevinç gibi hüzünlüsün
İnsan seninle abat oluyor, sürur içinde gıpta ile suallerin içinde kayboluyor, nedenli yaşamanın farkına varıyor
Ne derlere göre yaşayanlar için niyaz ediyor, hesapsız bir akıldan Rabbine sığınıyor, Ummanlaşan gönlünde müstefit oluyor...