İnsan, Şehir Ve Ben Şiiri - İsmet Alp Önsöz

Şehir ve ben;
İki düşmanız aslında…

Yabancı gelir doğuştan beri
Yolları, sokakları,caddeleri,
Düğümlenir de gözümde
Ve boğazımda elleri
Şah damarıma dokunur.
Ne zaman dalsam,
Tek başına hayata
Beni boğarken bulunur.

Zorlar ki karışayım,
Kalabalığın büyük dolaşımına.
Yani yarışmamı ister benden
İnsanlığı kaybetmek pahasına…

Şehir,bir zorba
Şehir, bana zorla
Şehir,yaptıramaz asla…

Tırnaklarımı toprağına geçirdim,
Yırttım yoğun tenini
Lambaları kanar.
Şehir, ne kadar kalabalık olsa da
Yalnızlığım var;
Zırhım çelikten.
Özgürlüğüm, beyaz atım
Gideceğim bu sirkten.

İnsanlar dolaşıyor şehrin damarlarında
İnsanlar kalabalık,yoğun ve yorgun.
Donuklar sevgiye karşı
Susmaktalar..
Fakat gürültünün bestesini yapmaktalar.
Gördükçe içimde bir korku;
Eyvah yarışmaktalar.
Burnumda pis bir koku
Galiba kendilerini yakmaktalar:
Aldanmaktalar…

İnsan, yerde boğuk
İnsan,ölmüş, soğuk
İnsan,bende bir boşluk…!