İnsan Realitesi II Şiiri - Murat Tali

Kocaman şehirlerin tecavüzüne uğrayan
çocuklar gibiydi ruhlarımız
İki ağaç gölgesine satılan umutların
tam orta yerine çöreklenen
elleri kazmalı adamların savurduğu
toprağa kurban ediliyordu yaşam
avucuna doldurduğun suyun kokusunda
büyüyordu son nilüfer çiçeği
kökünü kaybeden çam ağaçlarının
vurdumduymaz esen rüzgarların
vakitsiz yağan yağmurların
hiç doğmayan günlerin
hatırına kaybediyor insanlık doğasını
zamanın büküldüğü
karakterlerin boşa kürek çektiği
dumansız göklere hasret bakışların
sol gömlek cebine doluştuğu hayatları
satın alıyordu
kendisine zenginliğe layık görenler
son dalını kırıyordu
son çiçeğini solduruyordu
son umudunu gömüyordu
insan
ve
insan olduğunu sananlar
ele geçiriyordu
insanın kaybettiği kimliğini