İnsan Portresi Şiiri - Rabia Öz

Duyardım insanları, içinde suskun çığlıklarını...
Biraz kör biraz sağır takılırlardı
Hem kendine hem hayatındaki insanlara karşı
Bir şeye takmışlardı,
Baktıklarını tek renk sanarlardı
Aslında netleşmezdi bir türlü fotoğraflar
Her karakter tehlikeli sanılırdı
Görmediklerini,
Gözlerinin ve bakışlarının bozuk olduklarını
Anlamadıklarını,
Anlatamadıklarını itiraf edemezlerdi
Ne kendilerine, Ne de diğerlerine...
Yakınırken, sözde dürüstlük gömleğini giydiklerinde bile
Kalınca duvarları alırlardı önlerine
Birileri "hayır, bu böyle değil" dediklerinde
Kızıp, bağırıp ya da çocukça bir edayla küserek kaçarlardı
Anlatmak istedikleri çok şeyler var ama
Anlatacak kelimeleri yoktu
Bunun acısını, saklamaya çalışmakla meşguldüler,
Ne kadar yapabiliyorlardı,
Ne kadar ustalardı bu konuda bilinmezdi ama
Diğerlerinin de aynı kısır döngüye hapsoluşları arasında kaybolup gidiyorlardı...