İnsan Özüne Göre Yaşar Şiiri - Yunus Akkale

Sarılır toprağa, âşıktır güle
Her dem ağlar, güler, gelir, geçer
Arılar kovanda yaptığı bala
Uçar gider kovandan, güler geçer.

İnsan evlada, koyun kuzusuna
Nefis yenilir, kendi arzusuna
Kaderde kıymeti, alın yazısına
Gemisini deryaya, salar geçer.

Ördekler gölün de, bahri ummanda
Buluta benzer havada dumanda
Devran sürer bir gün, kısa zamanda
Hesap gününe kadar, yatar geçer.

Hesap eyle düne veda gününe
Amelini korlar elbet önüne
Mala, mülküne güvenme dününe
Sıratı da özünden, bilir geçer.

Nefis bozuksa, yapar suizan ı
Her işte besmele, dinle ezanı
Şeytana güvenme, kara yazanı
Fırtına gibi eser, ölür geçer.

Ahdine vefa, sözüne güveni
Yüzüne güler, arkana söveni
Tanesiz harmanı, biçer döveni
Su üstüne yazılar, siler geçer

Gün gelir yerde yatağı kuru
Taş olur vicdanı, içinde suru
Tövbe son nefes, af olur kusuru
Can özünden dileğin, diler geçer.

Değer biçilmez, malına, mülküne
Zekât, sadaka, vermedi halkına
Muhtaçken komşu, komşunun külüne
Elekle ununu, eler geçer.

Her şeyin başıdır, Allah rızası
Rahatsız olmasın, tek bir azası
Fitne karıştırır, bitmez nizası
Teneşirde salını, bekler geçer.

Yunus, seninde hal, n’ ola nicedir
Şafak sökerde, gün yine gecedir
Sözün başı iman, ne güzel hecedir
Gönlüne sevgi nuru, eyler geçer.