İnsan Öyle Vurulmaz Şiiri - Mehmet Yücel

Bin dağ, bin ova, bin yayla aştım.
Uyumuşum dizinde zemherinin.
Ninni söylemiş yaylalar.
Vurulmuşum dağlar dibinde.
Ovalar ağıt yakmış,
Sen de vefasız...
Sen de yüzsüz, edepsiz, şerefsiz...
Sen de kopardın, çatır çatır.
Sen de kestin kıtır kıtır...
Yaram derinlerde dedim.,
Öldürücü darbeler...
Yıkıcılar...
İnsan öyle vurulmaz.

İnsan öyle mi vurulur.
Süründürülür.
Öyle mi alçalır insan.
Yine ellerim kelepçe, yine kan.
Yanık kokusu var.
Seher vakti umut vurgunu.
Seher vakti sevda yorgunu.
Kesintisiz...
Mesnetsiz..
Medetsiz....
Sen düşlerini gördüğün kadar övünürsün.
Dövünürsün.
Kim çeker seni düştüğün yerden.
Güç çatmaz, yürek yetmez.
Bir daha düşün.
İnsan öyle vurulmaz.

Direnişse direniş.
Mermileri de kim.
Şarapnel parçaları da kim.
Sol yanım yada sağ yanım ne farkeder.
Sipersiz, sebepsiz...
Bir başına, bir başı dim dik.
Olsun ne olacaksa.
Düşümde seni gördüm.
İnsan öyle vurulmaz.