İnsan oluyorduk Şiiri - Gencay Coşkun

Karlı bir dağdı
Zirvelerinde ölüm beklerdi
Soluk soluğa kalsam da
Çıkmaktan usanmazdım
Ne yana baksam hep sen vardın
Kan ter içinde kalırdım
Geçit vermeyen kayalıklarında
Gün bu kadar güzel gözükürdü
Bembeyaz zirvende
Eteklerinde bir yeşillik
Karınca sürüsü şehirdi
O kadar uzaktan beni ürkütemezdi
Kötülükleri bana uzanamazdı

Morarsa da ellerim
Ecelim sendin
Yolum sendin
Senden başka anlamım
Senden başka sığınağım
Umutlarımdan başka
Sancağım yoktu

Yolsa bizimse
Yürümek lazımdı
Yorulmak lazımdı
Uğruna yoruldukça
İnandığımız gökyüzü
Bizim oluyordu

Bizim oluyordu
Zamanın sayılmadığı diyarlar
Bizim oluyordu
Hiç olmadığı kadar insanlık
İnsan oluyorduk
Bugüne kadar hiç olmadığımız kadar