İnsan olmaktan utanıyoruz

Kıymetini bilmiyoruz.
Yağmur yere kurşunlarıyla saldırdığında
Bulutlar bize üstün körü kızdığında
Biz sadece..
Bereketine dua etmek yerine,
İnsanlığın cehaletine kapılıp,
Güneşin kızarmasını,
Üstelik küstahça mükemmel saydığımız bir gökkuşağı istiyoruz..

Her şeyi hiçe sayıyoruz.
Yolda ıslak zeminleri delerken,
Kaldırımın tepesinden karanlığa düşen,
Tahtası kırılan, bastonlu bir aksağı görmek yerine,
Biz sadece…
Ne büyük şeytanlık!
Sadece…
Ayakkabılarımızı siliyoruz..

Büyük bir sefalet,
Sömürge edilen ülkelerdeki, aç çocuklar kadar,
Neşeli bir gülümseme ile mutlu sayıyoruz kendimizi,
Oysa biz sadece..
‘’Mutluluk budur’’ diyebiliyoruz..
Çünkü maskelerimizi geçirmişiz yüzlere,
Hayatı böyle bir şey idrak ediyoruz.

Kulağımızı kapıyoruz,
İç içe karışan bütün zulümlü senfonilere,
Duymaktan utanıyoruz farklı lisandan sözlerin,
Yaşlılığın düşlerine kapılıyoruz erkenden,
Yorucu geliyor bize,
Ama biz sadece..
Karmaşıklardan korkuyoruz.
Ayırmak zor geliyor ‘’bir kere’’…

Garip gelmiyor bize,
Gece yarısı zifirî karanlıktan korkmamak,
Kötü insanların kahrında bulunmak,
Garip gelmiyor her nedense,

Ve… Aslında biz!

Renklerin, dünyaya ilham veren her şeyin tanrısı olmak istiyoruz,
Umursamaz gibi görünsek de,
Biliyoruz!
Kıskanıyoruz bizi yaratanı,
Aslında size söylemeliyim,

Biz sadece…
İnsan olmaktan utanıyoruz...