İnsan Olmak Zor Şiiri - Muhammed Okay

Bak yine biniverdim
Zaman kanatlı otobüse.
Oturdum yine boşaltılmış muhakeme koltuğuna.
Bakınıyorum pencerelere.
Pencerelere barışık gözlerimde
Yarım dem bir uyku gezinirken
Kendi bakışlarım ile kesişiyor gözlerim.
Çanaklaşan gözlerimde bir insanın silüetini görüyorum.
Üzerimde insan oluşun
İnsanca düşünmenin ağırlığı ile
Durmaksızın düşünüyorum.
Düşüncelerim denkleme
Denklemler çözümsüzlüğe,
karmaşıklığa dönüşüyor.
Kafamda soru işaretleri bilinmezlik olup
Beynimin bütün sınırlarından içeriye hücum ediyor.
Gittikçe çoğalıyor aklımın çekim alanında sorular
Beynimi kemiren kurt
artık dünyalardan dahi ağır.
Ben de alıp elime kafamı
Evirip çeviriyorum her tarafını
Anlamak,
Bilmek,
Çözmek istiyorum her şeyi.
Haksızlığın sinsi yürüyüşüne
kendimi çelikten bir duvar yapmak istiyorum.
Yağmaları,düzenbazlığı üst üste verip
bir kibrit çöpünün öfkesine kurban edesim geliyor.
Şah çekince yeryüzündeki tüm rezilliğe
Daha da şahlanıyor kötülüğün,rezilliğin besili atı.

Yetmiyor bildiklerim,
Soruyor, sorguluyorum!
Neden hayatın paravanında
Üçkağıtçılığın çarkıfeleği hüküm sürüyor?
Neden hep kötüye takılıyor çarklar?
El neden kelepçede,
Sevgi neden sürgünde,
Barış neden sereserpe yerde,
Umut neden yasta,
Yürekler neden hasta?
Doğruluğa kim tetik çekti?
Kim haklı?
Kimsesiz neden hep haksız?

Düşünüyorum ve öyleyse ben de varım
bu düzenin bozulmuş düzleminde
Büyük bir hırsla
Büyük bir umutla kendime yükleniyorum,
Umut bendedir diye kendime dayanıyorum.
Vargücümle bağırıp
Feryat ediyorum
Haklılığın suskunluğunu yırtmak için.
Kabullenemiyor insani yanım;
Şu yetimin ağlamaklı hâlini,
Şu fakirin bükük boynunu
Artık yetsin diyorum;
Bu ezilmişliğimiz
Umutların kıyılarında her gece vurulup
sabah sahile ölü vurmuşluğumuz.
Artık utanıversin diyorum;
Giyotinden umutlarımızı geçirenler
Yarınlarımızı hepten çalanlar.
Dudaklarımıza mührü,
Dilimize zehri basanlar.

Düşünüp sorguladıkça
Nefessiz kalıyorum,
Kesiliyor soluğum düşünceler deryasının derinlerinde.
Karanlık bir bataklığa gömülüyor her yanım
Çırpındıkça daha da yutuyor beni bataklık.
Ben de nefessiz kalan ciğerlerime
Zifiri bir karanlığın hücumundaki zihnime yenik düşüyorum
Titrek adımlarla beynimden,
Ruhumdan kaçıp bedenime koşuyorum.
Ve binbir tereddüt ile
Evrene denk bir ağırlığa ulaşan kafamı tutup
Korkuluksuz pencerelerden
Bir izmariti fırlatır gibi
Çoook uzaklara fırlatıyorum.