İnsan Olmak... Şiiri - Ulvi Ziya

İnsan olan; yurduna gönül verir,hoş bakar...
Havâsında,suyunda cennetten nişâne var...
Allah'a açılmış el,ağacın her bir dalı;
Hangi vicdanlı kişi,zümrüt ormanı yakar ? ...

Ağacın niyâzına YARATAN cevap verir...
Semâdan rahmet iner,dağ taş,her yan göverir...
Sanki cennetten sûret görünür yeryüzünde;
Bunu görebilenin,kalbi taş olsa erir...

Ruhları dinlendirir kopkoyu gölgeleri
Coşkun akan nehirler...Çağlayan bölgeleri...
Buzlu kaynak suları kavun karpuz çatlatır;
Lezzet alıp serinler,toplumun bilgeleri...

Çeşit çeşit canlılar içinde sefâ sürer...
Uçan kuşlar dallarda yuva yaparak ürer...
Her cinsten yaratığa menfaatı pek çoktur;
İnsan olan,ormana iyi niyetle girer...

Dünyânın bir ucunda bulunsa bile orman
İyi bil ki; her canlı,her insan için derman...
Ağaç yetiştirmeli uygun olan her yerde;
Hayat huzurludur,zümrüt bol olduğu zaman...

Ey kararmış kalpliler ormanı yakmak niçin?
Hasma ait de olsa,orman hepimiz için...
Dost/düşman ayırdetmez,havamızı temizler;
Eğer insan iseniz,bu fenâ işten kaçın...

Yansın tâ ciğerinden ormana od düşüren...
Kasten ateşe verip,sadistçe zevk devşiren...
Kasıt olmasa bile,çok dikkat edilmeli;
İnsan olarak çıksın,oraya insan giren...
Torununu düşünsün istikbâli kemiren...