ÖLÜNCE İNSAN OLDULAR
Yaşar iken taştan taşa vurulan,
Eseri horlanıp kalbi kırılan,
Her sözüne inat karşı durulan,
İnsanlar ölünce insan oldular.
Meyve veren ağaç taşlanır dedik,
Döktük ham meyveyi ayvayı yedik,
Kimisi düdüktü kimisi güdük,
İnsanlar ölünce insan oldular.
Kimisi ressammış kimi filozof,
Ne değerliymişler of kine of of,
Yaşarken bunlara kof demiştik kof,
İnsanlar ölünce insan oldular.
Çalışana inek damgası vurduk,
Yaban aya çıktı bakıp kudurduk,
Gidenin farkına sonradan vardık,
İnsanlar ölünce insan oldular.
Sağırozan der ki cahillik bela,
Anlamadan kalkıp ters girdik yola,
Kimisi yobazdı kimi müptela,
İnsanlar ölünce insan oldular.
...........................Şair: İsmail SAĞIR
Kayıt Tarihi : 11.6.2012 18:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirimi yıllar önce, ölen insanlara ne kadar çok değer verildiğini görünce yazmıştım,
müslüman görünüp hep haram yiyen
sen hırsızsın dendiğinde kükreyen
........duyarsız körle de adam oldular
........tencere kapak birbirini buldular
Mevlâna'nın çok sevdiğim bir sözünü hatırlattı şiiriniz..gönlümüzü mekân tutan bir eser.sanatın derınlik ve incelikleınden,zârıf râhiyalarını taşıyan şâire tebrık ile.
Kutluyorum kalemi ve yüreği.
Saygılar.
+
TÜM YORUMLAR (18)