***İnsan Olduk ama,Adam Olamadık

İNSAN OLDUK, ADAM OLAMADIK

Kör mü oldu gözümüz, yoksa kalpler mi kara?
Kâlûbelâ andına, hiç sadık kalamadık.
Bu hengâme bu çile, bilmem nereye vara
Adımız insan ama, pek adam olamadık
Kâlûbelâ andına, hiç sadık kalamadık.

İslam’ın büyükleri, ne zorluklar yaşadı
Küfür kokan ne varsa, bir çırpıda boşadı
Ebu Bekir bağrında yanık ciğer taşıdı
Bugün öyle yürekler, aradık bulamadık
Kâlûbelâ andına, hiç sadık kalamadık.

Nefis ile şeytana, etmediler minneti
Ne çileler çektiler, hak ettiler cenneti
Bizlere bıraktılar, en güzel emaneti
O hazır hazineye, kavuştuk bilemedik
Kâlûbelâ andına, hiç sadık kalamadık.

Yoluna veremedik, kıymetli bizim canlar
Korkmadan yürüdüler, Allah yolunda onlar
Sanki bizde kalacak, saraylar, köşkler, hanlar
Âh şu fâni dünyaya, doymadık gülemedik!
Kâlûbelâ andına, hiç sadık kalamadık.

Savaş üstüne savaş, yaşadılar durmadan
Bu dünyanın zevkine, belki bir an varmadan
Biz cennetti isteriz, kendimizi yormadan
Hakka teslimiyetle, bir namaz kılamadık
Kâlûbelâ andına, hiç sadık kalamadık.

En büyük düşman nefis, geri kalanı ne ki
Fâniden dost olur mu, elbette gerek bâki?
Ha bu gün, yarın derken, ömür tükendi tâ ki!
Geldi, geçti gençliğm, geriye alamadık
Kâlûbelâ andına, hiç sadık kalamadık.

İstiyorsa yaradan, kurbandır başlarımız
Gün gelir de kaybolur, mezar da taşlarımız
Rabbim düzeltsin bizi, varsa yanlışlarımız
Bizler günahkâr kullar, oldukta bilemedik
Kâlâbelâ andına, hiç sadık kalamadık…

14/05/’11
Fatma KALKAN