İnsan Olarak Kalabilsek
Bir adım geri çekilsek hayattan,
Bir baksak kim olduğumuza.
Ne dinden ne ırktan geçer insanlık,
Vicdandan, sevgiden geçer asıl yuvamıza.
Renklerimiz başka olabilir,
Dillerimiz, dualarımız farklı.
Ama acı aynı yerden yakar içimizi,
Ve umut aynı göğe döker gözyaşını.
Birbirimize düşman değiliz biz,
Bizi düşman eden bencilliklerimiz.
Bir bayrağın gölgesinde değil,
Bir çocuğun tebessümünde birleşmeli ellerimiz.
Savaş değil çözüm büyütelim,
Öfke değil merhamet ekelim kalbe.
Yan yana durmayı öğrendiğimizde,
Bu dünya hepimize yetecek aslında.
Düşünceler farklı olabilir,
Yollar ayrılabilir zaman zaman.
Ama insan kalmayı seçebiliriz,
Her şeye rağmen, her zaman.
Geride kalan bazı hayatlar vardır,
Sözle değil, duruşla iz bırakır.
Adı anılmasa da bilir herkes,
Barışın sesi hangi kalpten çıkar.
Kayıt Tarihi : 4.5.2025 09:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, insanlık değerlerinin giderek zayıfladığı, bireysel çıkarların ortak iyiliğin önüne geçtiği, insanların fikirleri, inançları, kökenleri yüzünden birbirine yabancılaştığı bir dönemde kaleme alındı. Dünyanın farklı coğrafyalarında süregelen savaşlar, yoksulluklar, ayrımcılıklar ve kutuplaşmalar; aslında hepimizin içinde taşıdığı ortak insanlık duygusunu bastırmakta. Bu şiir, işte tam da bu bastırılan duyguyu hatırlatma ihtiyacından doğdu. Bazen toplumların hafızasında iz bırakan insanlar olur. Adı anılmasa bile geride bıraktıkları duruş, söz ve yaşam biçimiyle, insanlara daha adil, daha vicdanlı bir hayatın mümkün olduğunu gösterirler. Bu şiir de böyle bir izden, bir duruştan esinle yazıldı.
