İnsan Olalım Şiiri - Bedirhan Almas

Düşmüşüz, haklıdan haksızlığı çıkartmanın peşine.
Takılıp kalmışız, kiminin rengine, kiminin meshebine.
İnsanlık dediğin, vurmuş sahillere, çocukların cesetleriyle.
Vay ben böyle insanlığın, gelmişine geçmişine.
Sonra diyorlar ki, neden küfredersin, ederim işte...
Kime sorsan, herkes vicdanlı, herkes mazluma eli uzatıyor.
Ulan kime baksan, baş sağlığı dileyip, yalandan ağlıyor.
O zaman hangi şerefsiz, uykudaki çocuklara bombalar yağdırıyor.
Vay ben böyle vicdanın, gelmişine geçmişine.
Sonra diyorlar ki, neden küfredersin, ederim işte...
Halkın liderleri, altın tabakta yemek yiyor.
Afrikada çocuklar, açlıkta ölüp, akbabalara ziyafet oluyor.
Kimiside gökdelenler dikip, allah diye paraya tapıyor.
Vay ben böyle zenginliğin, gelmişine geçmişine.
Sonra diyorlar ki, neden küfredersin, ederim işte...
Gelin, çok geç olmadan, el ele verelim.
Siyahı siyah, beyazı beyaz olduğu için sevelim.
Doğan çocuklarımıza, sevgi, barış adını verelim.
Yeter artık, oyuna gelip, bir birimizi öldürmeyelim.
Sonra diyorlar ki, neden küfredersin, ederim işte..