İnsan Ol Şiiri - Osman Aközel

Yaratan yarattı bizi,
Sende çok şeyler yarat,
Ey insan oğlu insan!

Doğru konuşursun diye sevilmezsin,
Sevmeseler, tanımasalar, dinlemeseler,
Sen; doğruyu sevene sevilirsin.
Ey insan oğlu insan!

Etrafa bir bakının, kulak verin seslere,
İyiye değil, çatarsınız kötüye.
Gönüller korkak, beyinler sindirilmiş,
Sümüklü böcek misali, yürüyor sesiz, sesiz.
Bu insan oğlu insan!

Arkadaşa; kardeş dedin, dost edindin,
Zaman, zaman, sevişerek söyleştin.
Dost bildiğin bazı inekler,
Çok şey bilmiş gibi nasihat ta ederler.
'Sana ne doğruluk, bırak bunları,
Harcarlar seni, yazık olur.' Diyerler.
Gel de üzülme bu sözlere,
Gel de gülme, bu beyinsiz ineklere.

Ülkeyi sevmek, böyle mi olur?
Ülke gerçekleri, böyle mi savunulur?
Bu ülke doğruları, böyle mi bulunur?
İnekler nasihatçı olursa,
Pırasa pazarda padişah olur.
Boş kafayla ilim yapılmaz.
İlim yapmayan aya çıkamaz.
Ey insan oğlu insan!

Sindirilmiş zavallılar,
İyiye de, kötüye de, başlarını sallarlar.
İki taş arasında, korkudan yol alamazlar.
Ne zaman uyanıp haykıracaklar,
Bu zavallılar.
Ey insan oğlu insan!

Bunlar birer kara bulut,
Kanser gibi bir hastalık,
Ağasına, beğine kuldur.
Kendi gibilerine ise, ikilikleri çoktur.
İyiye, doğruya bağlılıkları mı,
Hiç mi hiç yoktur.

Neden bu yol böyle çizilir.
Çizilir, çizdirilir.
Çünkü bu gibi ineklerin,
Yağı yenilsin, sütü içilsin.
Bu gibi inekler, var olduğu müddetçe,
Her türlü sömürü,
Kendiliğinden sürecek.
Ey insan oğlu insan!
İnsan ol insan!

Osman Aközel