İnsan, nefsi olan candır,kanacaktır!

Ne vakit
aldanacak olursan
Keşkelerin kapısına sığınıp
yanıp, hıçkırsan

Nefesin
ülfetini unutup,
ah u zar ile
durmadan çırpınsan

Akılsız ve
izansızlıkla suçlayıp,
sokak sokak dert ortağı arasan

Teselli bulmak
adına rastgele heveslerine dalıp
dağlansan ve ayılsan

Sonra
bir düş sanıp,
çarelere başvursan

Her yadınla
ibretle yol almaya alışsan
Sınırlı sorumluluk için başlasan

İnsan,
kimi zaman aldatır
Bir şey sanır,
nefsin telakkilerine bulaşır

Heyecan
adına sırnasır,garip
birşekilde çıkış için hesaplaşır

Hak
ve hakikat o an
halinden hayli uzaktır

Yalnız
ve suskun zamanalarda
bir yol bulmak için çırpınır

Nasılsa
o an başaracağına inanır,
lakin lekeleri anbean hayıflatır

Ne vakit
ah etse,ukteleri
sinesinden ayıklanır

Gün kararır,
nefes azalır,
gözler kapanır

Hangi
düşü görse
bir çare adına bakınır

İnsan
ruhun ve kalbin
umudunda farktır

Akıl ve
izan bakımından
sırra ducar olan muhataptır

İnşirah
kalbin tacı,
ruhun esin duasıdır,
sürurla gelen ardır

Maksadı
olmayan bir nefes için
ne acı bir figandır,
ah u gamdır

Mürvet
ve fazilet
sevdanın cenk
mihrakından yakarıştır

Kul olmak
niyet ve hidayetin
emek harcıdır

Aşk,
ruhun gıdası,
kalbin ilacıdır