İnsan Neden Azalır? Şiiri - Hümeyra Gün

• 

  Mustafa Bay

  Ne etkili bir soru..'Neden azalır insan?'
  Hani olumlu yönde olsa bari.. 'Açlığı azalsa' mesela.. Nefsini, isteklerini dizginlese..
  Ölümler azalsa, mesela..
  Vurmasa kimse kimseyi.. Kıymasa cana, 'Canım dediklerine' en fazla..
  Çocuklar, çocuk olamadan yok olmasa..
  Yalan, dolan, vurgun, soygun azalsa..
  Maskelerini çıkarıp atsa, iki yüzlülük, üç yüz yüzlülük, bilmem kaç kılığa girmese insan!
  Nefret, kin azalsa.. Öfke, karşı öfkeyi çağırmasa..
  Savaş denilen o ilkellik ortadan kalksa!
  Kıskançlık azalsa.. Herkes birbirinin başarısını kutlasa, hoşgörülü olsa..
  
  İşte.. O zaman 'ÇOĞALIR İNSAN/ İNSANLIK..'
  Sevgi, barış, iyilik, hoşluk, mutluluk çoğalır..
  
  Çok güzel bir şiir.. 'Bir de tersinden' düşünün der gibi..
  Kutlarım Hümeyra Öğretmenim..

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Hümeyra Gün

  Emeklerinize sağlık şiir dostlarım. Dilerim sevgilerde çoğalırız. Hepinizi ayrı ayrı selamlıyorum. Çok teşekkür ederim.

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Hikmet Çiftçi

  GÖZE BAK!..
  
  İnsan mı arıyorsun?
  Göze bak!..
  İnsan olmak mı istiyorsun?
  Göze bak!..
  
  Sözlerime böyle başladım, ama aklıma farklı bir durum geldi.
  Ola ki, âmâ biri bizi göremezse…
  Yine de ‘bak!’ diyeceğim.
  Bu sefer de ‘gönül gözü’ne, ‘gönül gözü’yle bak!..
  
  İnsanı görmek için, insanca bakmayı bilmek lazım. Görür gözle bakmak…
  
  Bazıları sadece alına, saça, giysiye bakarlar veya bakışlarını sağa sola kaydırırlar yahut havada, yerde kaydırır dururlar. İnsan görmeye korkan, insan olmaktan ürken zavallılar misali.
  
  Zalim, zulmettiğinin gözüne bakmış olsaydı, kendinin de aynı durumda olabileceğini düşünebilir; mazlumun bir damla göz yaşında boğulabilirdi. İnsanlık yanı kalmışsa vicdanının haykırışları onu durdurabilirdi.
  O zalimler ki; görmemek için gözlerini kapatıyorlar, kulaklarını tıkıyorlar, vicdanlarını susturuyorlar…
  
  Vicdanlarını susturdukça insanlığın vicdanını susturuyorlar, vicdanları öldürüyorlar. Vicdansızlıklar arttıkça insanlık zulme uğruyor, ölümler çoğalıyor.
  
  İnsan olanların kalbi dayanamıyor, mazlumun haline.
  Sıkışıyor, çarpıyor, çırpınıyor…
  Durdu duracak oluyor, nefesini yitirip ölmek üzere…
  
  Ey kalbim!..
  Utanç duyuyor insan olmaktan. İnsan bedeninde kalp olmaktan. İnsan bedeninde susturulmaktan…
  
  İnsanlığın katledildiği yerde zamansızlığın zamanı yaşamak… Anın varlığından acıya, zulme duçar olmak…
  Ne fark eder, zaman yaz olsa, zemheri olsa…
  Taş yüreklilerin vicdansızlığında ayaklar altına alınmışsa insan!..
  
  İnsan sıcaklığıyla hayata tutunmak yerine, her saniye ‘Ölüm, neden yakamdan düşmüyor? Zulüm neden, benden bir adım öte gitmiyor?’ çırpınışlarıyla nefessiz kalmak…
  
  Çocuksu bir gülümseyiş...
  Annesinin babasının katiline, ‘Hayır, onu öldürmeyin. Allah günah yazar!’ saflığıyla, ‘İnsanı öldürmenin insanlığı öldürmektir’ ilkesini duymadan, bilmeden insanca dünyaya haykıran mütebessim çocuk ikazı…
  
  Çocuklarla çoğalıyor dünya.
  Büyüklerle yok ediliyor insanlık!..
  
  Büyüme ey insan!..
  Büyüksen ve insansan, insanca insanın gözüne bak!..
  Alnına bakarak et yığını, başına bakarak kıl torbası görmek yerine göze bak…
  Bak ki, insanı göresin…
  
  *
  Her zamanki gibi hassas yüreğin naif, zarif dizeleri bizlerin de yüreklerini titretti.
  
  Kutluyorum, değerli Hümeyra Hanım.
  
  2017 YILI SİZE VE AİLENİZE, BÜTÜN SEVDİKLERİNİZE HAYIRLAR GETİRSİN.
  SAĞLIK, HUZUR VE MUTLULUK HEP SİZDEN YANA OLSUN.
  
  Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz olsun.
  
  Hikmet Çiftçi
  28 Aralık 2016
  

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Önder Karaçay

  Diri diri öldürüyorlar bizi. Her ölüm insanlığı azaltıyor... Zalimlik, karanlık, talan, savaş, ölüm, din ve kan ticareti masum insan düşmanı gibi... Yelesinden de tutsak yaşamın ayaklarımız prangalı... Ya özgürlüğümüz! Sözde...Azalan insanlık, çoğalan kötülük... Ne güzel bir dokundurmaydı dimağımızı aydınlatan, soru soran bir zemine çekti şiir hepimizi...Kutlarım öğretmenim...Saygılarımla.

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Naime Özeren

  Sonra utanıyorum kendimden.
  Kalbim. Bağışla beni.
  Sen günde kaç nöbet ölürken...
  Benim ellerim yaşamın yelesinde.
  
  İşte şair yüreği, işte insan...
  
  Aslında en ufak mutluluklar bile yetiyor çoğalmamıza. KANAATKARIZ.
  
  Ama bırakmıyorlar...Bırakmıyorlar... Hem manen, hem madden azaltıyorlar işte, elbirliğiyle...
  
  Fakat umutlar tükenmemeli, her şeye rağmen... Kutluyorum Hümeyra öğretmenim. Yine çok güzeldi... Sevgiler...
  
  

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (6)