İnsan ne kadar severse;
O kadar acı çekermiş meğer
Ve içine attıklarınca da
Büyütürmüş özlemini hasretini.
Çare de değilmiş aslında
Sevdiğinin yanında olması.
İnsan zamanla acısını da
İçine gömdüğü dertlerini de
Sevmeye başlarmış çok garip
Ve alışırmış yavaş yavaş
Gözlerine bakarken; ayrılığa.
Her nefeste hızla çoğalırmış;
Sözlerimle söyleyemediklerim,
Biriktirdiklerimse felaketim.
Öldürürmüş inceden bilemedim,
Gözlerine dalıp dalıp da;
Yanaklarına dokunamamak...
Yaralarmış yorgun yüreğimi
Ve büyütürmüş insanı yokluğun!
Öğrenirmiş gidenin de dönmeyeceğini...
Kayıt Tarihi : 2.9.2018 13:48:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Tanju Çubukçu](https://www.antoloji.com/i/siir/2018/09/02/insan-ne-kadar-severse.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!