Insan ne için yaşar

İnsan, bir kelimeyi “ev”e çevirmek için yaşar;
sofrada iki dilim ekmeği
iki yüze pay ederken
masanın ortasında çoğalan sıcak için.

İnsan, bir omzu hafifletmek için yaşar;
başkasının yükünden bir ip çözebilirse
kendi düğümü de gevşer diye.
Bazen yalnızca dinlemek bile
bir hayat kurtarır çünkü.

İnsan, kırılmış şeyleri onarmak için yaşar:
fincanı, sözü, göğsünün içindeki ince camı.
Yapıştırdığın yer görünür kalır;
ama işte, tam da orası güçlenir.

İnsan, adını unutan bir çocuğa
kendi adını değil, dünyanın merhametini öğretmek için yaşar.
Bir bardak suyu uzatırken
suyun da bizi taşıdığını anlamak için.

İnsan, yolun anlamını değiştirmek için yaşar;
varmak bazen kalmak,
kalmak bazen yeniden yürümektir.
Aynı sokaktan geçip
bu kez kimseyi ezmeden geçebilmek için.

İnsan, “özür dilerim” ve “teşekkür ederim”
kelimelerini yıpratıp yumuşatmak için yaşar;
dilin içindeki taşları yuvarlayıp
nehre çevirmek için.

İnsan, karanlığa bir küçük gündüz bırakmak için yaşar;
pencereye bir çiçek,
kalbine bir yer açıp
orayı başkasıyla paylaşmak için.

İnsan, annesinin akşam yorgunluğuna
sessiz bir sandalye çekmek için yaşar;
babasının suskunluğuna
“duydum” diyebilen bir bakış olmak için.

İnsan, affı öğrenmek için yaşar
önce başkası için sandığın şeyi
en çok kendine gerek duyduğunu fark etmek için.
Kendi içindeki çocuğu elinden tutup
korktuğu odadan çıkarmak için.

İnsan, bir yarayı adlandırmak için yaşar;
adı konan sızı küçülür çünkü.
“Geçmedi” demenin bile
geçmenin ilk adımı olduğunu anlamak için.

İnsan, başkasının hikâyesinde
kötü gün değil, iyi cümle olmak için yaşar;
varlığın yük değil, yer olsun diye.

İnsan, ölmeden önce birine “iyi ki” diyebilmek,
kendine de “yine” diyebilmek için yaşar.
Yine denemek,
yine sevmek,
yine başlamak.

Ve en çok da
bir ses, bir nefes, bir bakıştaki “biz”i duymak için yaşar.
Çünkü insan,
adını en doğru
bir başkasının kalbinde işitince
gerçekten yaşar.