İnsan Müsveddesi
İnsan müsveddesi varmış,solumda,sağımda.
Oysa ben onları kendime,hep dost bilmişim.
Şerbet sanırdım,zehir varmış bardağımda.
Sahteler yüzünden,nice gerçek dost silmişim.
Anladım,boşa geçirmişim gençlik çağımı.
Lâyık olmayanı sevdaya,lâyık bilmişim.
Doldurmuşum,çayır çimenle gönül bağımı.
Seviyor sandığıma meğer,hep elmişim.
Görmedim bir taşını,güven dağ olsa da.
Yaşadıklarımla,gerçek dostu kabirde bilmişim.
Yalnızlık ölümdür,ruhla beden sağ olsa da.
Sanki bu dünyada yaşayan,ben değilmişim.
Mustafa EROL
Manavgat/Antalya
Kayıt Tarihi : 3.5.2007 10:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)