Toprağı eritip makineler yapıyor
Telleri konuşturuyor
Demirleri uçurtuyoruz
Yetmiyor
Ruhumuzu parmaklarımıza teslim ediyor
Cam duvarlarda kendimizi izliyoruz
İçimizdeki nehirlerden
İç denizler büyütüyorken
Gözbebeklerimizden gidenler
Gittikleri gibi dönüyorlar mı geriye
Hiç düşündük mü?
Sorduk mu kendimize biz
Makineden uzaklaşmadan
Ne kadar seviyoruz birbirimizi
Neleri öldürmüyoruz
Ne kadar insan kalıyoruz…
Kayıt Tarihi : 21.10.2015 00:00:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Bilal Karaman](https://www.antoloji.com/i/siir/2015/10/21/insan-miyiz-2.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!