İnsan Mektuptur Hasretlerine

İçimize saklanıyoruz yakından
Çoktan gitmişiz uzaklara
Dalıp gitmek değil bu
Dönmeyi istememek

Ne çok hoşça kal sığdırdık yanı başımıza
Bir çift valiz gözlerimizin fermuarı açılınca
Ortalığa saçılan yağmur hasretimiz

Biletler yanmış
Göğü duman sarmış
Çiçeklerin üstünü is kaplamış
Yıllar kapı ağzında kalmış

Gönül havaalanında kalpler yere çakılmış
Ellerimiz kuşların kanatlarına asıldı
Yerçekimi ne diye vardı
İnsan binlerce mektuptu
Kendini bir türlü ulaştıramadı

Gözlerimiz tavana asıldı
Baş yastığına ıslak mühür basıldı
Ölüm fermanını düşler mi çıkardı

Ayak bileğindeki zincir halkalarına
Resim dizilir mi
Yalanı ne diye toprağa gömmediniz
Çıkarıp prangayı...

İçine çekip gitmek de
Kendine bir yurt edinmek, kime ne!
Güvercinler besliyorum cam önünde
Yığılıyor mektuplar can önünde...